2023-ի սեպտեմբերի 25-ին, Ադրբեջանի երկօրյա հարձակումից
հինգ օր անց, Ստեփանակերտից ստացվող ծանր, հակասական լրահոսում հայտնվեց Տիգրան Սուչյանի գրառումը․ երաժիշտը խնդրում էր փրկել արցախյան ջազը՝ Արցախի ջազ նվագախմբի գործիքները։

Շեփորահար Տիգրան Սուչյանը մինչև 2020-ի 44-օրյա պատերազմը Արցախի հետ գործնական կապեր չուներ։ Պատերազմի օրերին Հայաստան տեղափոխվեցին Արցախի երաժշտական դպրոցների 30-40 երեխաներ։ Տիգրանը և երաժիշտ ընկերները սկսեցին աշխատել երեխաների հետ։ Ստեղծեցին խումբ՝ «Արցախիկներ» անունով։ 2020-ի նոյեմբերի 9-ի հրադադարից հետո երեխաները վերադարձան Արցախ։

Նրա կատարած աշխատանքն աննկատ չմնաց․ 2021-ին՝ հերթական այցի ժամանակ, Տիգրան Սուչյանին առաջարկեցին ղեկավարել արցախյան մեկ այլ երաժշտական խումբ՝ Արցախի ջազ նվագախումբը։

Տիգրանն ասում է՝ որպես ղեկավար պատասխանատվություն էր զգում, որ նվագախումբը տեղահանությունից հետո չքանդվի։ Իսկ դրա համար գործիքներն էին պետք։ Զարմացած էր, այդ իրավիճակում երաժիշտները շատ արագ են ինքնակազմակերպվել։

Տեղափոխման հարցերը կազմակերպում էին Երևան-Ստեփանակերտ հեռախոսակապի միջոցով։ Տիգրանն այստեղից մեքենա ու վարորդ էր գտնում, արցախցի երաժիշտներն այնտեղ մի քանի կիլոմետր են անցնում՝ այդ մեքենային մոտենալու համար. ոտքով, ծանր գործիքները գրկած։ Այդպես էլ չի հասկանում՝ ինչպես, օրինակ, 17-ամյա Վագահն ու Արենն իրենց մեջ հոգեկան ու ֆիզիկական ուժ գտան ծանր սինթեզատորը քաղաքի մի ծայրից մյուսը հասցնելու համար։

Կենցաղային իրերի, ծանրաբեռնված երթևեկության և բեռների քաոսում Արցախի ջազ նվագախումբն իր գործիքներով հասել է
Երևան։ Ընդ որում՝ երաժիշտներն իրենց մեջ ուժ են գտել գործիք վերցնել ու նվագել՝ Հայաստան հասնելուց անմիջապես հետո։

Նշում է՝ շատ կարևոր պահ էր, բոլորն ասում էին՝ «ինչ էլ սիրտ ունեք նվագելու։ Չէ, չունեինք»։